ΛΟΓΙΑ ΙΟΛΗΣ 4. Ζεις το όνειρο σου;

Ζεις το όνειρο σου;

Ακόμη θυμάμαι εκείνη τη συζήτηση που είχαμε.

«Ζεις το όνειρο σου;» 

…αυτή ήταν η αφορμή… και κάπως έτσι, αν θυμάμαι καλά, ξεκίνησε η συζήτηση περί του υπέρτατου αγαθού..της ευτυχίας.

Ξαφνικά πιάνεις τον εαυτό σου εξ απροόπτου… να αδυνατεί να δώσει μια απάντηση «ναι» ή «όχι».  Ξέρετε, είναι εκείνη η στιγμή που το μόνο που σου έρχεται να πεις είναι «Τι εννοείς;» Όχι γιατί δεν έχεις πραγματικά καταλάβει τι σε

ρωτάει ο άλλος, αλλά γιατί θες λίγη ώρα να βρεις τι σκ****  -πρέπει- να απαντήσεις…

Πρέπει; Υπάρχει πρέπει; Αλήθεια..υπάρχει πρέπει στο τι θα απαντήσεις σε μια τέτοια ερώτηση; Προφανώς και δεν υπάρχει… αν βέβαια την απαντάς στον καθρέφτη σου. Αν όχι… τότε ακριβώς επειδή η κάθε σου απάντηση τυγχάνει αξιολόγησης από κάποιον άλλον, εκτός του εαυτού σου, τότε δυστυχώς πολλές φορές βάζουμε εμείς οι κοινοί θνητοί το -πρέπει- και καλουπώνουμε την απάντηση, αποφεύγοντας με ελαφρά πηδηματάκια περαιτέρω συζητήσεις ή και το να «εκτεθούμε». Βλέπεις.. αν πεις «όχι» κάτσε τώρα να εξηγήσεις γιατί και πώς. Αν πεις «ναι» δείχνεις ένα είδος υπεροψίας ή μπορεί και να φέρνεις τον άλλον που σε ρωτάει σε δύσκολη θέση (γιατί διαισθάνεσαι ότι η ερώτηση αποσκοπεί μόνο  στο να σου εξομολογηθεί στην πορεία τον δικό του πόνο). Οπότε μάλλον απαντάς κάτι ουδέτερο, τύπου.. «κοίτα, εξαρτάται πώς το θέτεις». Άσχετο αλλά αυτό το «κοίτα»  στην αρχή των απαντήσεων..σηματοδοτεί μια αβεβαιότητα..ότι κάποιο λάκκο κρύβει η φάβα..να το ξέρετε!

Όπως και να έχει..επιστρέφω στη συζήτηση…

«Ζεις το όνειρο σου;»… «Είσαι ευτυχισμένος/η;»… Παύση.

Τι είναι ευτυχία;

Μην επιχειρήσετε να το συζητήσετε και να περιμένετε να πείσετε κάποιον για την άποψή σας. Είναι από αυτές τις συζητήσεις που είναι καμένες ευθύς εξ αρχής. Η απόλυτη ασυνεννοησία. Γιατί;

Υπάρχει μια απάντηση; Όχι. Ε… γι’ αυτό. Και γι’ αυτό γοητεύει η «μελέτη» της. Όπως όλα τα δυσ-ερμήνευτα, δυσ-επίλυτα έτσι κι αυτό αφήνει μια γλυκιά απορία στην αναζήτηση της.

Η ευτυχία είναι έννοια υποκειμενική.. Ένα αίσθημα, ένα συναίσθημα ίσως… μια κατάσταση ίσως… πάντως σίγουρα κάτι προσωπικό και ιδιαίτερο. Γι’ αυτόν τον λόγο και δεν υπάρχει καμιά fixed συμβουλή για όλους· «ο καθένας πρέπει να δοκιμάσει μόνος του με ποιον ιδιαίτερο τρόπο μπορεί να γίνει ευτυχισμένος» (Φρόυντ). 

Η ευτυχία βιώνεται..και δεν επιδέχεται απόλυτο ορισμό και καθορισμό.

Η ευτυχία είναι πολυδιάστατη. Μεταβάλλεται σε άλλες μορφές όσο μεγαλώνουμε ..και επαναξιολογείται. Το αίσθημα της ευτυχίας άλλη μορφή έχει στα 15 και άλλη στα 30. Επίσης… αυτό που σήμερα ορίζεις ευτυχία δε σου εγγυάται κανένας ότι αύριο θα το αξιολογείς  πάλι με τον ίδιο τρόπο.

Η ευτυχία εξαρτάται πρωτίστως από ‘σένα’. Εσύ ορίζεις τη δική σου ευτυχία… κανένας άλλος. Αυτό λένε τέλος πάντων. Εγώ να σας πω την αλήθεια αν και συμφωνώ απόλυτα με την άποψη αυτή και την υποστηρίζω ακράδαντα παρόλα αυτά προσωπικά δεν το βιώνω ποτέ έτσι. Προφανώς εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Γεγονός που επιβεβαιώνει και το προαναφερθέν, ότι ευτυχία είναι απόλυτα υποκειμενική. Βέβαια παίζει να φταίει και το ότι…  είμαι ίσως ανώριμη ακόμη.

Η ευτυχία είναι μετρίσιμη; Υπάρχει κάτι υποκειμενικό και συνάμα μετρίσιμο; Δε ξέρω…

Η ευτυχία δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός γιατί χάνει το νόημά της. Η ευτυχία προκύπτει και όπως όλα τα «καλά», ίσως, όσο την κυνηγάς τόσο σε αποφεύγει.

Ευτυχία είναι ΣΤΙΓΜΕΣ και ΕΞΑΝΤΛΕΙΤΑΙ στις στιγμές. ΤΕΛΟΣ.

 Δεν μπορεί να «συμβαίνει» (ευ+τύχη< τυγχάνω, happiness<happen) πάντα. Είναι η απόκλιση από μια ουδέτερη κατάσταση ή μια κατάσταση λύπης και επομένως δεν μπορεί να είναι διαρκής. Βλέπετε όπως και τόσες άλλες υποκειμενικές έννοιες (έρωτας, αγάπη, ηρεμία, λύπη) ο άνθρωπος είναι βιολογικά καθορισμένος να τις αντιλαμβάνεται συγκριτικά·  εις την έλλειψη τους. Αν η ευτυχία λοιπόν διαρκούσε πολύ θα ήταν δεδομένη και ως εκ τούτο (όπως όλα τα δεδομένα) μη εκτιμητέα και μη αντιληπτή.

Και τελικά… υποκειμενικά ορίζοντας τις δικές μου στιγμές ευτυχίας…

Ευτυχία είναι το άκουσμα του «Ιόη» από το στόμα του ανιψιού μου. Ευτυχία είναι εκείνο το χαμόγελο της βαφτιστήρας μου. Ευτυχία είναι η συνάντηση με τις φίλες μου κάθε φορά που επιστρέφω από τα ξένα..Ευτυχία ήταν μια λέξη, ένα «ναι» …

Ευτυχία ήταν εκείνο το δέσιμο, εκείνη η αγκαλιά του, εκείνο το άγγιγμα του, εκείνο το πείραγμα, εκείνο το ‘μου λείπεις’, εκείνο το παγωτό, εκείνη η προσδοκία …η μάλλον ες αεί προσδοκία.