Θυμάμαι να περπατάμε στο προαύλιο
του σχολείου..Γκρίζες φούστες, άσπρο πουκάμισο, τα ίδια αθλητικά… ώρα διαλλείματος.
Ήμασταν δε θα ‘μασταν 16…
Διευκρινιστική σημείωσις 1: δε ξέρω
σε τι φάση είναι τα 16χρονα σήμερα, πάντως τότε αυτό που μας χαρακτήριζε ήταν η
αθωότητα. Μια έννοια που παλιά σήμαινε «αρετή» και σήμερα «βλακεία». Τέλος
πάντων δε θέλω να προσβάλω τον σημερινό κόσμο της τεχνολογικής ανάπτυξης.. προς
Θεού.. τόσα καλά μας έχει δώσει. Τι μας έχει πάρει δε σκεφτήκαμε ποτέ αλλά
ξεφεύγω..
Διευκρινιστική σημείωσις 2: εμείς
στην Κύπρο φοράγαμε στολή μέχρι πριν 3-4 χρόνια εξού και το πουκάμισο με την
γκρι φούστα. Να θυμάστε πως είμαστε πάντα 5 με 10 χρόνια πίσω από την Ελλάδα, σε
όλα, και 100 με 110 χρόνια πίσω από τον υπόλοιπο κόσμο. Το θέμα με την Ελλάδα και εμάς βέβαια είναι
ότι την αγαπάμε τόσο πολύ που όχι μόνο μιμούμαστε πιστά τα καλά της αλλά και τα
κακά της…. Ακόμα και οι πολιτικές που παταγωδώς απέτυχαν στην Ελλάδα.. παρά ταύτα
εφαρμόσθηκαν πιστά στο νησί μας 5 χρόνια μετά! Είναι το άπειρο της βλακείας
βλέπετε που λέει και ο Αϊνστάιν...
Επιστροφή.
Θυμάμαι λοιπόν εκείνη τη στιγμή στο
σχολείο τόσο έντονα σαν να ‘τανε χθες, σαν να θελε κάτι να μου πει. Και έχω
καταλάβει τελικά πως ό, τι θυμόμαστε έντονα, ό, τι αποτυπώνεται στο μυαλό μας είναι
γιατί έχει κάτι.. κάτι να μας διδάξει.. να μας προειδοποιήσει. Κρίμα που δε
μπορούμε να το δούμε την ώρα που γίνεται βέβαια.
Δεν μπορούσα λοιπόν τότε να φανταστώ
πως η συζήτηση που είχαμε έμελλε στην πορεία της ζωής μου να αποδειχθεί τραγικώς
ειρωνική.
Προτού αναφερθώ στη συζήτηση είναι
σημαντικό να δώσω κάποιες πληροφορίες για το περικείμενο… για τους συνομιλητές
ώστε να βγαίνει νόημα. Η Έλλη και γω. Αυτοί οι ήρωες της υπόθεσης. Η Έλλη και
γω εκτός από μια βαθειά, ειλικρινή, αδελφική φιλία που μας έδενε και μας δένει,
μας χαρακτήριζε (και ίσως ακόμη μας χαρακτηρίζει) μια βασική διαφορά. Η Έλλη
ήταν πάντα πιο επιφυλακτική με τους ανθρώπους. Έκανε ένα βήμα προς τα πίσω.
Ήξερε να φυλάγεται. Εγώ δε… καμία σχέση ..στον τότε ονειρικό μου κόσμο ..όλοι
ήταν καλοί και όλα για καλό. Κι έκανα πάντα δύο βήματα μπροστά.
Θυμάμαι λοιπόν τόσο καθαρά το ύφος
της, το σκεφτικό και γεμάτο απορία ύφος και την ερώτηση. Μια ερώτηση τόσο απλή,
αυτονόητη για μένα τότε… που έμελλε να γίνει τόσο περίπλοκη στην πορεία.
«Πρέπει να εμπιστευόμαστε τους
ανθρώπους;»
Αυτή ήταν η ερώτηση. Και δε ξέρω τι
θα απαντούσε ο καθένας από εσάς, πάντως η αντίδραση η δική μου ήταν ΑΚΡΩΣ
καταφατική. Θυμάμαι που μάλιστα πήρα ένα ύφος χαμογελαστό, γεμάτο ενθουσιασμό
και έσπευσα να βεβαιώσω τη φίλη μου πως ΝΑΙ πρέπει να εμπιστευόμαστε τους γύρω
μας και πρέπει να δίνουμε και πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και και και…
Είναι τραγικά ειρωνικό πως στην
πορεία της ζωής μας ανατρέπονται όλες οι μεγάλες θεωρίες μας. Όλα τα «ποτέ».
Όλα τα «εγώ; Αποκλείεται!» Όλα τα «ναι καλά..». Όλες οι στομφώδεις κριτικές
..γυρνάνε και μας βρίσκουν… Τα
λουζόμαστε όλα εν ολίγοις.
Κάπως έτσι λοιπόν. Πολλές φορές
έπειτα έπιασα τον εαυτό μου να θυμάται την ερώτηση εκείνη και να αναθεωρεί.
Όμως ποτέ, ποτέ περισσότερο από τώρα.
10 χρόνια μετά εκείνην τη συνομιλία
λοιπόν, λυπάμαι να πω πως είχα άδικο. Λυπάμαι να πω πως αν το παιδί μου αύριο
μεθαύριο στην αθωότητα της νιότης του μου κάνει την ίδια ερώτηση, η απάντηση θα
είναι αρνητική.. κάθετα αρνητική. Και λυπάμαι.. λυπάμαι γιατί ζούμε σ’ ένα
κόσμο φοβισμένων ανθρώπων. Ανθρώπων που φοβούνται να νοιώσουν, να δώσουν, να
εμπιστευτούν, να αφεθούν. Ανθρώπων που μετά την ενηλικίωση μαθαίνουν να προσέχουν
τα νώτα τους… να προσαρμόζουν τη συμπεριφορά τους ώστε να… μην πληγώνονται. Όχι
γιατί φταίνε, όχι γιατί το θελήσανε, αλλά γιατί έτσι μάθανε. Έτσι τους μάθανε.
Έτσι μας μάθανε. Ίσως γιατί έτσι είναι… Το «αυθόρμητο» γίνεται «καλουπωμένο»,
το «ανέμελο» γίνεται «καχύποπτο», το
«καλός μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου» γίνεται «κακός μέχρι αποδείξεως του
αντιθέτου». Homo homini lupus.
Γιατί όμως; Γιατί; Γιατί το
«καλοπροαίρετο» να γίνεται «κακοπροαίρετο». Γιατί πριν την ενηλικίωση το
«καλημέρα» σήμαινε ευγένεια και ξαφνικά μετά την ενηλικίωση το «καλημέρα» ισούται
με καχυποψία. Ψάχνεις να βρεις το συμφέρον που έχει ο άλλος για να σου πει
καλημέρα… Γιατί να λένε πως η γυναικεία φιλία δεν υπάρχει. Πως είναι μόνο
ζήλεια. Γιατί οι φιλίες ανδρών να γίνονται μόνο ανταγωνισμός. Γιατί η φιλία
ανδρών και γυναικών να θεωρείται αδύνατη... Γιατί να λένε πως όλες οι σχέσεις
είναι συμφεροντολογικές…. Γιατί το κακό να υπερισχύει του καλού .. Είναι όντως
έτσι; …αμφιβάλλω.. ή τέλος πάντων ΑΚΟΜΗ θέλω να αμφιβάλλω..
Φτώχια. Αυτή είναι η φτώχια που μας
δέρνει κι όχι η οικονομική κρίση. Φτώχια συναισθημάτων, φτώχια ειλικρίνειας, φτώχια
σεβασμού, φτώχια αλληλεγγύης, φτώχια εμπιστοσύνης, φτώχια ήθους και ηθικής.
Φτώχια αγάπης..
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου