ΛΟΓΙΑ ΙΟΛΗΣ 2. “Έρως ανίκατε μάχαν…” ;;

 

   Μισή ώρα πριν την αναχώρηση μου από Αθήνα για Κύπρο..στα καταστήματα του Ελευθέριος Βενιζέλος..έχοντας προφανώς λίγη αγωνία μη χάσω την πτήση..λόγω τακτικών πλέον ταξιδιών...είχα μια απροσδόκητη επιθυμία αντί να κοιμηθώ στο αεροπλάνο..ως συνήθως...να σκοτώσω δημιουργικά τον κενό χρόνο του ταξιδιού και χάζευα λογοτεχνικά βιβλία. Πολλά από αυτά φυσικά αφορούσαν την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και έχοντας πλέον ακούσει πολλά έκρινα άξιο ενασχόλησης έστω για μία ώρα και ένα τέταρτο να διαβάσω κάτι σχετικό. Επιλέγω ένα με τίτλο "ο καπιταλισμός φταίει,  ρε ηλίθιε" και προχωρώ στο
ταμείο όταν πέφτει το μάτι μου στο..."η απουσία του Έρωτα"...κοντοστάθηκα... ήξερα πως...μάλλον θα ήταν πιο εποικοδομητική η ανάγνωση του βιβλίου που ήδη είχα στα χέρια μου.. αλλά είναι μάλλον άσκοπο έως αυτονόητο για όσους με γνωρίζουν να εξηγήσω γιατί τελικά ..υπέκυψα..ομολογώ ...και επέλεξα το δεύτερο.. 

Εις κατάσταση λοιπόν πλήρους έρωτος στη συγκεκριμένη φάση στη ζωή μου ... και κρατώντας αντιθέτως το "η απουσία του Έρωτα" προχώρησα στο gate Α11 και άρχισα την ανάγνωση του προλόγου... Επρόκειτο για μια ανθολογία...12 διηγημάτων..με κοινό παρονομαστή.. "η μοναξιά, η διγλωσσία μερικές φορές, ο απομονωτισμός, το ανικανοποίητο, οι μεγάλες προσδοκίες, ο ναρκισσισμός, η υπολανθάνουσα οργή, η προδοσία, η ψευδαίσθηση του έρωτα, η εσαεί αναμονή του ιδανικού συντρόφου.."

Διήγημα 1ο ...περίτεχνη αφήγηση της ιστορίας δύο νέων σφόδρα ερωτευμένων που το πάθος τους οδήγησε σε μια "αλλόκοτη πραγματικότητα" που περιλάμβανε μόνο αυτούς απομονωμένους από όποιον και ό,τι άλλο. Στο τέλος ο πιο ανασφαλής γίνεται απών στην ίδια του τη σχέση και εν τέλει εγκαταλείπει το σύντροφο του μη μπορώντας να αρκεστεί..σ 'ότι έπαιρνε, μη μπορώντας να ζήσει άλλο στην ίδια καθημερινότητα, μη μπορώντας να αντέξει το άγνωστο, το αύριο...

Τελειώνοντας την πρώτη ανάγνωση και ενώ ακόμη ο νους μου τριγύριζε ανάμεσα στις σελίδες...γύρισα στη τελευταία παράγραφο και ξαναδιαβάζω:

"Πολλές φορές ένα κομμάτι ξύλο διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά στην ύλη του. Μοιάζει συμπαγές και άκαμπτο. Φαινομενικά φαίνεται να κρατά κλεισμένα μέσα του μια ασφαλή σύνθεση, ένα εσωτερικό κόσμο που δημιουργεί θαλπωρή και ησυχία. Δεν είναι όμως έτσι. Με μια απλή απότομη κίνηση, ένας χειροδύναμος άνθρωπος μπορεί να σπάσει το ξύλο σε δύο ή και περισσότερα κομμάτια, αποδεικνύοντας στα έντρομα μάτια του παρατηρητή ότι ποτέ τελικά δεν είχε υπάρξει ξύλο σθεναρό και βέβαιο, ένα υλικό που θα μπορούσε κανείς να εμπιστευτεί. Όταν το κομμάτι κείτεται τεμαχισμένο, τότε ακριβώς μια βαθιά απογοήτευση καταλαγιάζει μέσα στο σώμα σου. Θεωρείς ότι τίποτε δεν μπορεί να σε επαναφέρει στη θαλπωρή του άσπιλου υλικού, τίποτα πια δεν μπορεί να σε κρατήσει κοντά σ' αυτό που νόμιζες δικό σου. Όμως δεν είναι έτσι. Σταδιακά, μετά την πρώτη φυσική ταραχή, διαπιστώνεις ότι όλα τα υλικά σπάνε, η αλλοίωση, ακόμα και η καταστροφή, αποτελούν μια μοιραία συνθήκη της φύσης."

Τι να εννοούσε άραγε ο συγγραφέας;

Μήπως τελικά το ιδανικό του απόλυτου, αιώνιου έρωτα δεν υπάρχει. Μήπως τελικά το «ιδεώδες» του ενός μοναδικού συντρόφου που «έτρεφε» και «τρέφει» χιλιάδες μυαλά κοριτσιών (κυρίως κοριτσιών ας το παραδεχτούμε!) είναι απλά μια καλοφτιαγμένη, «μεγάλη» ιδέα που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε για να ικανοποιήσουμε τους εαυτούς μας και τα θέλω μας. Για να έχουμε, άλλοτε, μια καλή δικαιολογία να αλλάζουμε (ή να ανταλλάζουμε) συντρόφους κάθε φορά που το «φτερούγισμα» γίνεται «συνήθεια» κάθε φορά που «η Μαρία η κοπέλα μου» γίνεται απλά «αυτή» κάθε φορά που «η σχέση μου» γίνεται απλά «ο Αντώνης». Και άλλοτε μια καλή δικαιολογία για να εμμένουμε καρτερικά και να υπερασπιζόμαστε σθεναρά μια καταρρακωμένη μακροχρόνια σχέση που παρά τα σαθρά θεμέλια στα οποία στέκεται τιτλοφορείται και διατηρείται ως ο (άλλοτε) «απόλυτος έρωτας» και τίποτα δεν ΠΡΕΠΕΙ να τον αλλάξει.

Μήπως τελικά η ευτυχία του πρώτου σκιρτήματος, του πρώτου φτερουγίσματος κρατά λίγο και μετά χάνεται. Μήπως τελικά το για «πάντα» δεν υπάρχει και μοιραία όλα οδηγούνται στο «ξεθώριασμα». Μήπως τελικά η μεγάλη προσδοκία του παντοτινού συντρόφου υπάρχει μόνο για να μας εξασφαλίζει την απαραίτητη ασφάλεια, την πολυπόθητη σιγουριά του –εγώ-εδώ-τώρα-ΕΧΩ-αυτόν, αυτήν-. Μήπως τελικά αυτή είναι μια συμβιβασμένη εικόνα ενός κατασκευασμένου και κοινωνικά προκαθορισμένου εαυτού μας….

Ή μήπως πλανόμαστε ακόμα μεγαλύτερη πλάνην και είμαστε εμείς οι ίδιοι που επιτρέπουμε στον «απόλυτο έρωτα» να μας προσπερνά ή να μας ξεχνά;

Κι είχα ήδη προσγειωθεί στη Λάρνακα... Ι.Α.