Χάθηκε το μέτρο...σε μια βόλτα με μετρό...



Τελευταία το μετρό-τρένο έγινε ένα από τα μέσα που προτιμώ για τις μετακινήσεις μου!

8 χρόνια στην Αθήνα, ποτέ άλλοτε δεν χρησιμοποίησα τόσο πολύ αυτό το μέσο…   

Βολεύει, δεν «τρως» κίνηση… φτάνεις στον προορισμό σου πιο γρήγορα και χωρίς να τρως βενζίνη… που αγγίζει σιγά-σιγά τα 2 ευρώ!

Πίσω από αυτό όμως κρύβονται και αλλά…

άνθρωποι που έχουν την ανάγκη μας… ζητιανεύοντας… παίζοντας κιθάρες.. βιολιά.. ακορντεόν.. μικρά 7χρονα παιδιά κρατούν στα χεριά τους μουσικά όργανα ανά δυάδες, κάποιο παίζει και κάποιο ζητά λίγα ευρώ για να γεμίσει το πλαστικό ποτηράκι… άνθρωποι που πουλάνε χαρτομάντιλα… άνθρωποι από ιδρύματα… άρρωστοι.. πολύτεκνοι.. πρώην φυλακισμένοι..
όλοι ζητάνε… λίγοι δίνουν .. και άλλοι αναρωτιούνται…

άραγε… πρέπει να δώσω...? που θα πάνε αυτά τα χρήματα… ? Ίσως σε φαγητό… ίσως σε φάρμακα… ίσως σε ναρκωτικά… που δίνεις και που όχι..? Σε βαραίνει η ερώτηση… 

Πόση στενοχώρια κρύβετε εδώ μέσα… αναρωτιέμαι…


Σήμερα είπα να πάρω τα ακουστικά μου… ακούγοντας μουσική αποφεύγεις την βαβούρα και επικεντρώνεσαι στις σκέψεις σου… το βλέμμα «πάει» όμως… βλέπει κινήσεις και αιχμαλωτίζετε σε ένα ζευγάρι που φιλιόταν στα αριστερά μου.. ίσως είχαν κάποια επέτειο.. η κοπελιά κρατούσε ένα τριαντάφυλλο… μια κυρία… είχε κόκκινα μάτια και μετά από λίγο σκούπισε τα μάτια της… άραγε τι να είχε συμβεί και έκλεγε… ήθελα να ρωτήσω… μετά γύρισε το βλέμμα μου σε μια παρέα.. γελούσαν … σχεδόν τους άκουγα … παρ’ όλη την μουσική που είχα στα αυτιά μου... ξαφνικά κοίταξα με το βλέμμα μου στο κέντρο και είδα τους μουσικούς…  ένας από δαύτους έδωσε κάτι κέρματα σε ένα παιδάκι… το κρατούσε ο πατέρας του, στα πόδια του και προσπαθούσε να κρατήσει δίπλα του τα άλλα τρία του παιδιά… βλέποντας όλη αυτή την κατάσταση και ακούγοντας την μουσική ένοιωθα ότι βλέπω video clip…όχι όμως σε κάποια οθόνη, ένα video clip… με αληθινούς ήρωες.

Αρκετή δυστυχία και λίγη χαρά… μήπως αυτή είναι και η πραγματικότητα …? Μήπως το βαγόνι είναι ο καθρέφτης της ζωής που ζούμε…? Βαθιά μέσα μου θέλω να πιστεύω πως έτυχε… δυνάμωσα την μουσική και κατέβηκα στην επόμενη στάση…Ν.Σ.

Σχόλια

  1. Γεια σου ρε Νικόλα!!!! Έτσι είναι και η ζωή.. όπως ακριβώς τα περιγράφεις... αρκεί να αισιοδοξούμε και να μην χάνουμε το χαμόγελό μας! Τότε μόνο ίσως κάτι κάπως αλλάξει... Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου